2012
12
wrz
Twierdza Akermańska
Ukraina, Bilhorod-Dnistrovs’kyy
Przejechano 2764 km
Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,
Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi,
Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu.
Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu;
Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi;
Tam z dala błyszczy obłok - tam jutrzenka wschodzi;
To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu.
"Stepy Akermańskie" - A. Mickiewicz
Ten sonet otwiera cykl Sonetów Krymskich. Powstał znacznie wcześniej, pod wpływem podróży poety do Akermanu w towarzystwie K. Marchockiego, obywatela z Podola, poznanego u Sobańskich, w jego stepowym futorze w Lubomile. Kiedy poeta pisał ten sonet naddniestrzański, nie myślał jeszcze o podróży na Krym.
Na miejscu dawnego stepu są pola uprawne, miasta i wioski. Twierdza znajduje się nad limanem Dniestru, do którego wpada ta rzeka po pokonaniu 1352 kilometrów od źródeł w Karpatach wschodnich. Dniestr płynie przez Wołyń, Podole i Bukowinę, Ukrainę, Mołdawię i ponownie Ukrainę i wpada do limanu połączonego z Morzem Czarnym.
Najsłynniejszym miejscem na dawnym stepie Akermańskim była Biała Twierdza, Ak-Kerman (po tatarsku i turecku), Biłhorod Dnistrowśkyj (ukr.), Cetatea Albằ po rumuńsku i mołdawsku, Białogród nad Dniestrem po polsku.
Niemal 60-tysięczne dziś miasto i twierdza położone 80 km na południowy zachód od Odessy i 18 km od Morza Czarnego, ma bardzo bogatą przeszłość. W VI wieku p.n.e. była tu grecka kolonia Tyras założona przez osadników z Miletu w Azji Mniejszej. W I w n.e. miasto Alba Julia w rzymskiej prowincji Dolnej Mezji, później bizantyjskim Leukopolis.
Niszczyli je Goci i Hunowie. Od VI wieku mieszkali tu Słowianie. W XIII w. swoją faktorię handlową założyli tu Genueńczycy i to oni rozpoczęli wznoszenie twierdzy. Wkrótce pojawili się jednak Tatarzy przekształcając osadę w miasto.
Od 1387 roku niemal do końca XV wieku twierdza należała do mołdawskich hospodarów, lenników polskich królów.
W 1479 zamek został zdobyty przez Turków, którzy utrzymali się w twierdzy do 1812 roku. Im zawdzięczamy najbardziej znaną nazwę tego miejsca AKERMAN.
Po wojnie rosyjsko – tureckiej w latach 1806 – 1812 miasto i twierdzę przyłączono do Rosji. W XIX był tu port solny i zbożowy. W latach 1918-1940 miasto należało jako Cetatea Alba, do Królestwa Rumunii. Po wojnie znalazło się w Ukraińskiej SRR, a od 1991 roku na terytorium Ukrainy.
Twierdza zajmuje 9 ha powierzchni. Otaczają ją mury 2 kilometrowej długości wysokie na 5 – 15 metrów oraz grube na 1,5 do 5 metrów.
Z trzech stron dostępu do nich broni fosa o szerokości 13,5 – 14 metrów, pierwotnie głęboka na 22 metry. Z czwartej strony wody limanu, do którego schodzą niemal pionowe ściany skalne. W przeszłości w twierdzy były 34 baszty, z których zachowało się 26. Wewnątrz były cztery dziedzińce oraz w najwyższym i najbardziej nieodstępnym miejscu cytadela.
Twierdza jest nazywana Zamkiem Genueńskim, gdyż jej wznoszenie w stylu wschodnio- bizantyjskiej budowli obronnej zapoczątkowali jeszcze Genueńczycy. Zbudowana jest na planie kwadratu, z czterema potężnymi wieżami w narożnikach murów. Każda z nich miała inną nazwę i przeznaczenie: „Komendancka” mieściła sztab garnizonu. „Skarbiec” służyła do przechowywania kasy twierdzy i miasta. „Ciemnica” była więzieniem z lochami. Natomiast „Ewakuacyjna” łączyła ściany cytadeli z dziedzińcem garnizonowym. Nad całą twierdzą górowała Baszta Strażnicza (wys. 14 metrów).
W czasach mołdawskich wewnątrz twierdzy była cerkiew prawosławna. Upamiętnia ją, położony w 2001 roku na miejscu, w którym stała, czarny granitowy kamień. Równocześnie poświęcony on został 2500 rocznicy założenia twierdzy i miasta.
Cerkiew tę zniszczyli w XV w. muzułmanie i zbudowali na jej miejscu, na planie kwadratu, meczet sułtana Bajezeta, z którego zachował się tylko minaret.
Cztery dziedzińce - „Obywatelski” – na nim chronili się mieszkańcy miasta w przypadku najazdu lub innego zagrożenia, „Garnizonowy”, „Cytadela” i gospodarczy nazywany „Kwarantannowym”.
Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi,
Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu.
Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu;
Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi;
Tam z dala błyszczy obłok - tam jutrzenka wschodzi;
To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu.
"Stepy Akermańskie" - A. Mickiewicz
Ten sonet otwiera cykl Sonetów Krymskich. Powstał znacznie wcześniej, pod wpływem podróży poety do Akermanu w towarzystwie K. Marchockiego, obywatela z Podola, poznanego u Sobańskich, w jego stepowym futorze w Lubomile. Kiedy poeta pisał ten sonet naddniestrzański, nie myślał jeszcze o podróży na Krym.
Na miejscu dawnego stepu są pola uprawne, miasta i wioski. Twierdza znajduje się nad limanem Dniestru, do którego wpada ta rzeka po pokonaniu 1352 kilometrów od źródeł w Karpatach wschodnich. Dniestr płynie przez Wołyń, Podole i Bukowinę, Ukrainę, Mołdawię i ponownie Ukrainę i wpada do limanu połączonego z Morzem Czarnym.
Najsłynniejszym miejscem na dawnym stepie Akermańskim była Biała Twierdza, Ak-Kerman (po tatarsku i turecku), Biłhorod Dnistrowśkyj (ukr.), Cetatea Albằ po rumuńsku i mołdawsku, Białogród nad Dniestrem po polsku.
Niemal 60-tysięczne dziś miasto i twierdza położone 80 km na południowy zachód od Odessy i 18 km od Morza Czarnego, ma bardzo bogatą przeszłość. W VI wieku p.n.e. była tu grecka kolonia Tyras założona przez osadników z Miletu w Azji Mniejszej. W I w n.e. miasto Alba Julia w rzymskiej prowincji Dolnej Mezji, później bizantyjskim Leukopolis.
Niszczyli je Goci i Hunowie. Od VI wieku mieszkali tu Słowianie. W XIII w. swoją faktorię handlową założyli tu Genueńczycy i to oni rozpoczęli wznoszenie twierdzy. Wkrótce pojawili się jednak Tatarzy przekształcając osadę w miasto.
Od 1387 roku niemal do końca XV wieku twierdza należała do mołdawskich hospodarów, lenników polskich królów.
W 1479 zamek został zdobyty przez Turków, którzy utrzymali się w twierdzy do 1812 roku. Im zawdzięczamy najbardziej znaną nazwę tego miejsca AKERMAN.
Po wojnie rosyjsko – tureckiej w latach 1806 – 1812 miasto i twierdzę przyłączono do Rosji. W XIX był tu port solny i zbożowy. W latach 1918-1940 miasto należało jako Cetatea Alba, do Królestwa Rumunii. Po wojnie znalazło się w Ukraińskiej SRR, a od 1991 roku na terytorium Ukrainy.
Twierdza zajmuje 9 ha powierzchni. Otaczają ją mury 2 kilometrowej długości wysokie na 5 – 15 metrów oraz grube na 1,5 do 5 metrów.
Z trzech stron dostępu do nich broni fosa o szerokości 13,5 – 14 metrów, pierwotnie głęboka na 22 metry. Z czwartej strony wody limanu, do którego schodzą niemal pionowe ściany skalne. W przeszłości w twierdzy były 34 baszty, z których zachowało się 26. Wewnątrz były cztery dziedzińce oraz w najwyższym i najbardziej nieodstępnym miejscu cytadela.
Twierdza jest nazywana Zamkiem Genueńskim, gdyż jej wznoszenie w stylu wschodnio- bizantyjskiej budowli obronnej zapoczątkowali jeszcze Genueńczycy. Zbudowana jest na planie kwadratu, z czterema potężnymi wieżami w narożnikach murów. Każda z nich miała inną nazwę i przeznaczenie: „Komendancka” mieściła sztab garnizonu. „Skarbiec” służyła do przechowywania kasy twierdzy i miasta. „Ciemnica” była więzieniem z lochami. Natomiast „Ewakuacyjna” łączyła ściany cytadeli z dziedzińcem garnizonowym. Nad całą twierdzą górowała Baszta Strażnicza (wys. 14 metrów).
W czasach mołdawskich wewnątrz twierdzy była cerkiew prawosławna. Upamiętnia ją, położony w 2001 roku na miejscu, w którym stała, czarny granitowy kamień. Równocześnie poświęcony on został 2500 rocznicy założenia twierdzy i miasta.
Cerkiew tę zniszczyli w XV w. muzułmanie i zbudowali na jej miejscu, na planie kwadratu, meczet sułtana Bajezeta, z którego zachował się tylko minaret.
Cztery dziedzińce - „Obywatelski” – na nim chronili się mieszkańcy miasta w przypadku najazdu lub innego zagrożenia, „Garnizonowy”, „Cytadela” i gospodarczy nazywany „Kwarantannowym”.
Zdjęcia (32)
Zasoby: 
21.079 
21.737 
1.082.339 
3.423 
