W północno-zachodniej części wsi znajduje się okazały barokowy dwór otoczony niewielkim zdziczałym parkiem. Trzeba się przedzierać przez rozrośniętą bujną zieleń. Robi to niesamowite wrażenie i dziwi, bo dwór jest w całkiem dobrym stanie.
Jest jednym z zaledwie kilkudziesięciu dobrze zachowanych polskich dworów z czasów saskichFasadą zwrócony jest na wschód. Dwór powstał najprawdopodobniej w trzeciej ćwierci XVIII wieku. Wniesiono go dla rodziny Kierskich, posiadającej majątek w Studzieńcu przez ponad czterdzieści lat. Zbudowany na planie prostokąta, posiada dwa alkierze znacznie wysunięte przed lico budynku od strony zachodniej, dach wysoki, łamany, kryty gontem. W elewacji wschodniej i zachodniej - płytkie, trójosiowe ryzality. Budynek jest parterowy, częściowo podpiwniczony, z piętrowymi wystawkami ponad ryzalitami elewacji frontowej i ogrodowej. Ściany obwodowe i działowe konstrukcji ryglowej wypełnione cegłą, otynkowane. Wejście główne na osi fasady, z drzwiami zamkniętymi łukiem i ujętymi w architektoniczne obramienie. W XIX wieku dobudowano schody do alkierza południowego.
W 1982 roku rozpoczęto prace restauracyjne dworu, które zostały ukończone po prawie dziesięciu latach. Wierna kopia dworu została zbudowana w 1984 roku w Wielkopolskim Parku Etnograficznym w Dziekanowicach nad Jeziorem Lednica.