LUBISONA
Dziewięć kilometrów na wschód od Pniew we wsi Lubosina znajduje się piękny dworek, powstały w drugiej połowie XVIII wieku. Należy bez wątpienia do jednych z najbardziej uroczych choć i najskromniejszych siedzib szlacheckich Wielkopolski. Majątek Lubosina w XIV, XV wieku należał do Lubosińskich. Owi Lubosińscy z Lubosiny pochodzili co najmniej z dwóch rodów, Zarembów i Ramszów lecz, być może, siedzieli tam i przedstawiciele innych rodów. W XVI wieku spotykamy tam rodzinę Rozdrażewskich jako dziedziców dóbr Lubasiny. W roku 1617 roku Krzysztof Rozdrażewski sprzedał Lubosinę Krzysztofowi Zalieskiemu i Zofji Kossównie małżonkom za 5.000 złp. Jak długo Zaliescy (Zalewscy?) byli w posiadaniu majątku tego nie wiem dość, że w roku 1687 Stefan i Franciszek Ponińscy, jezuici, występują jako dziedzice Lubosiny, kiedy sprzedają owe dobra Dobrogostowi z Kosiczyna Belęckiemu sędziemu ziemskiemu poznańskiemu za 48. 000 złp. W rękach Belęckich majątek był do 1720 roku. Wówczas Jadwiga Belęcka sprzedała wieś Franciszkowi Rutkowskiemu, który dzierżawił ten majątek już od kilku ładnych lat. Jeszcze tego roku Rutkowski sprzedał Lubosinę Kasprowi-Henrykowi Konarskiemu za 30. 000 złp. Konarski siedział na Lubosinie przeszło trzydzieści lat do roku 1751, wtedy sprzedał wieś Aleksandrowi Samuelowi Unrugowi, późniejszemu kapitanowi w wojsku saskim. W rękach rodziny Unrugów majątek pozostał do końca stulecia. Prawdopodobnie to za ich rządów na Lubosinie wzniesiono przetrwały do dziś dwór. Tuż przed wybuchem II wojny światowej majątek należał do rodziny de Rege a jego obszar wynosił jak podaje Marcin Libicki 519 hektarów. Po wojnie dwór wymagał znacznego remontu ale dopiero w roku 1961 przeprowadzono pierwsze prace. Mimo to stan budynku jest zły.
Opisał Rafał Marian Bogusławski h. Ostoja (praprawnuk Antoniego Bogusławskiego)
http://www.szlachta.org/lubosina.htm